Als gezin hebben we één auto en deze rijdt nog ‘gewoon’ heel traditioneel op benzine. Vorige week speelden mijn man en ik met het plan om onze trouwe vierwieler te verruilen voor een elektrisch exemplaar. Ik heb een aantal proefritten gemaakt. Hoewel ik absoluut geen auto-freak ben, moet ik toegeven: het rijdt heerlijk, trekt fantastisch snel op, inmiddels genoeg keus uit modellen en merken, voelt heel CO2-neutraal en stikstof-vrij. Zeker nu met de huidige fiscale voordelen van MIA en 4% bijtelling was het erg verleidelijk om er één ‘op de zaak’ aan te schaffen. Toch hebben we dit weekend besloten (nog) geen elektrische auto te kopen. De benodigde range die wij voor onze zomer- en wintervakantie nodig hebben, was daarbij de voornaamste reden. Ik weet het. Een auto koop je niet alleen voor de vakanties, maar toch was dit het doorslaggevende argument voor ons.
Energie vs Materialen
En toen kwam daar dit artikel bij: over de problematiek van Binnen 10 jaar naar 2 miljoen stekker-auto’s. Het zette mij nog meer aan het denken. Het artikel maakt goed duidelijk dat het voordeel van energietransitie een veel te eenzijdig beeld is met betrekking tot deze kwestie. Er moet ook gekeken worden naar de materialen en de maatschappelijke gevolgen die dit heeft. Dat wist ik eigenlijk ook wel, ik schreef al eerder een blog over de drie belangrijkste transities waar we binnen Huisvesting voor staan. Naast energie en grondstoffen speelt immers ook de gezondheid van de medewerkers in het gebouw een belangrijke rol. Bij elektrische auto’s is dat de impact op de medewerkers in de mijnen die de grondstoffen moeten leveren. En die is best gigantisch te noemen.
Werk vs Privé
We rijden de komende tijd verder in onze ‘vervuilende’ bolide. Is dat heel erg? Als we nog vaker de auto laten staan en het OV of de fiets nemen, zijn we dan niet net zo duurzaam bezig? Met mijn werk reis ik eigenlijk – behalve als het echt niet anders kan door onbereikbaarheid van de locatie, door een treinstaking of door het te vroege tijdstip van de afspraak – met het OV. Als gezin kiezen we toch snel voor de auto. Tijdwinst en niet overstappen, gemak (warm, droog en van deur-tot-deur), ruimte (alle tassen kunnen mee) en beschikbaarheid (een auto gaat wanneer jij hem start) zijn bepalend voor deze ‘gewoonte’. Ook mijn man kan – als hij geen afspraken buiten kantoor heeft – op zijn fiets naar het werk. Eigenlijk staat onze auto gemiddeld 3 tot 4 keer in de week stil. Heel af en toe komt het voor dat we allebei gebruik willen/moeten maken van de auto. Dat is vooral als ik ergens heel vroeg moet zijn en dat dan met het OV niet te doen is. De deeleconomie zou dan een oplossing kunnen zijn. In theorie is dat ook zo. Maar als ik dan heel eerlijk ben: juist omdat ik al zo weinig met de auto rij, vind ik het een prettig idee dat ik met de auto in kwestie vertrouwd ben en ook niet voor dag en dauw in de vroege morgen 4 straten verderop naar een voor mij onbekende auto op zoek moet.
Uitdagingen voor de toekomst
Ik denk zeker wel dat er een toekomst is voor deel-(e)-rijden. Maar geef ook eerlijk toe dat ik het zelf nu nog te moeilijk vind om helemaal over te stappen en onze auto de deur uit te doen. De onbekendheid met andermans auto’s, zaken als aansprakelijkheid, het per rit betalen (ipv 1 keer de aanschaf van de auto), et cetera. Ook moeten er dan andere zaken anders geregeld worden. Zolang leerplichtige kinderen wonend in dezelfde regio op dezelfde tijden op vakantie willen, blijft er bijvoorbeeld voor de wintersportweken en zomervakantie een tekort aan grotere gezinsauto’s bestaan. Ons alternatieve idee van zelf een kleine elektrische auto en voor de vakanties een grotere auto huren, vervalt daarmee. Een grote auto is straks een schaarste product als iedereen zo denkt als wij.
Meer omdenken
Zo lang de deel-economie voor ons nog niet aantrekkelijk genoeg is, zullen we moeten omdenken en zoeken naar de vraag achter de vraag. Dat principe leerde ik al tijdens mijn studie bouwkunde. Iemand die in de bouwmarkt een boormachine koopt doet dat niet omdat hij een gat in de muur wil hebben. Hij koopt een boor omdat hij een schilderij wil kunnen ophangen. Als je op deze manier naar andere problemen kijkt, dan komt er ruimte in je hoofd voor creatieve oplossingen.
De vraag die ik mezelf nu stel is: ‘Waarom vind ik het zo belangrijk dat wij als gezin in de zomer met een auto op vakantie kunnen gaan. We kunnen toch met de trein?’ Als snel antwoord ik ‘Nee, want al onze kampeerspullen moeten mee’. Maar wat als we die gemakkelijk zouden kunnen opsturen? Maar ook dan denk ik ‘Nee, want op vakantie wil ik ook flexibel zijn om met zijn allen naar een ander stadje te gaan.’ Maar wat als … Ik kan zo nog wel even doorgaan. Uiteindelijk gaat er een oplossing komen. Voor nu is dat voor ons nog onze eigen auto. Maar vragen blijven stellen is mij eigen. Dit is ook wel waarom ik mijn klanten altijd net zolang vragen stel tot we samen een oplossing hebben gevonden die past bij de organisatie.
In de bouw
Dit voorbeeld van autorijden laat zien dat het soms best lastig is om achter je eigen doelstellingen te staan en daar ook naar te handelen. Dat geldt dus zelfs ook voor mij. Het is daarom belangrijk om heel concreet een doel voor ogen te hebben – denk aan heel Nederland energieneutraal in 2050 – zodat het ook makkelijker is om de juiste keuzes te maken. Mijn doel is om als persoon bij te dragen aan het behoud van de aarde, met oog voor de verschillende belangen zoals de vraagstukken rondom energie, grondstoffen en gezondheid,
Wil jij met je gebouw- of vastgoedportefeuille nu ook aan de slag met een duidelijk doel voor ogen, en daarbij een duurzame bijdrage leveren aan onze wereld? Ik denk graag met je mee, zowel over het nog te bepalen doel, als de invulling daarvan. De afweging elektrisch rijden vind ik nog best een beetje lastig, maar voor gebouwbeheer kan ik echt met je meedenken om de juiste oplossingen te kiezen die passen bij jouw organisatie.
[fsb-social-bar]
Misschien is een andere manier van ‘belasten’ een oplossing.
Ik heb wel moeite met het aankomend ‘afstraf’ beleid zoals die door de overheid is ingezet.
De meerderheid is nu nog niet in staat om een electrisch of waterstof voertuig te kopen.
Maar wordt wel op kosten gejaagd voor het Bezit van een auto op fossiele brandstof.
Juist het gebruik zou je kunnen ontmoedigen door de brandstof te belasten.
Wat mij betreft mag de wegenbelasting ook direct worden afgeschaft.
Wij hebben nu gekozen voor maar een auto en gebruiken die bijzonder weinig.
Ik ga zelf bijna dagelijks 40 km op de fiets.
En mijn partner werkt vlakbij onze woning.
Bewuste keuzes die we hebben gemaakt, maar er staat geen enkele stimulans tegenover.
Ja dat ons ouwe campertje waarmee we max 5000km in het halfjaar rijden en dat voornamelijk in het buitenland 20 euro duurder in de wegenbelasting gaat worden omdat de ouwe vervuilende diesels van de straat moeten.
Ik vind het van een gehalte struisvogel politiek en zakkenvullerij die kant nog wal raakt.
De overheid verliest op deze manier steeds meer geloofwaardigheid….
De discussie rondom het milieu en het vervoer wordt veelal geleid door mensen die de antwoorden op hun eigen vragen geven. “Feiten” worden geciteerd zonder de bronnen en zonder het moment van onderzoek te vermelden. “We weten allemaal dat….”.
Het complete energie/ vervuiling verhaal is zeer complex. Er worden nu maatregelen genomen die niet persé beter voor het milieu zijn; het uitgangspunt is de uitstoot, de andere kant van het verhaal wordt per ongeluk minder benoemd in de vergelijking. Produceren vervuilt, electriciteit opwekken vervuilt. Grondstoffen delven vervuilt, zeer.
En dan is er ook nog De Mens Van Nu.
De mens die nu leeft en nu zorgt. Is hij onbelangrijker dan het milieu? Is het milieu de nieuwe God? Als je daar niet in gelooft, ben je dan een onwetende sukkel?
Is het denkbaar dat de Mens óók deel uitmaakt van het milieu, en dat we hun directe belang ook meewegen in De Maatregelen?
Is het denkbaar dat we de energietransitie uitvoeren op een menswaardig en respectvol tempo?
Is het denkbaar dat de VS en China en Brazilië deze grote kwestie meer vanuit de mens bekijken, dan vanuit het milieubelang? Is dat fout?
De auto: de vrijheid om je te kunnen verplaatsen, snel en efficient, dát was een groot goed, ooit.
Voor mij geldt dat nog steeds. Maar misschien ben ik geen representatieve vertegenwoordiger van de huidige wereld meer. Te oud. Ik maak wel deel uit van de grootste en meest constante groep: 50+
Hoi Paul, ik ben het met je eens dat de vervuiling door productie, en de opwekking van (elektrische) energie 100% fossiel vrij krijgen nog best lastige punten zijn in de vergelijking. Dat is ook 1 van de redenen om nog even te wachten en onze oude auto nog wat langer te gebruiken. Maar toch denk ik dat we die omslag wel moeten gaan maken. De leeftijd zal misschien meespelen. Ik zie vriendjes van mijn kinderen die oprecht wakker liggen van de mogelijke toekomst scenario’s. Daar zou een kind van 10 zich wat mij betreft niet druk over mogen maken. Dus ik denk toch dat we die slag moeten maken, ook al moet je er vrijheid in verplaatsing voor opgeven. Ik kan het gewoonweg niet maken tegenover de volgende generaties om helemaal niets te doen. We maken de afwegingen die we kunnen maken op dit moment, met de kennis van nu.
Heel leuk geschreven artikel. Gelukkig zijn er nog gekaderde vrijdenkers. Ik zou graag zien dat er veel meer mensen oplossend gericht denken. Maar helaas voor de biologische mensheid is het te laat. Lees de afgelopen tijd de tekst; Het doel is om als persoon bij te dragen aan het behoud van de aarde. Dit is onwaar. Onze planeet zal verlopig de komende miljoenen jaren nog gewoon blijven bestaan echter zonder menselijke beschaving. De enige uitdaging waar wij voor staan is het redden van ons eigen hachje. Doordat wij ons gedragen als sprinkhanen zal dit nog een (on) mogelijke opgave worden. Ik wens ieder biologisch wezen veel sterkte.
Beste Gert, Dank voor je reactie. Dit is precies de discussie die ik met mijn zoon en zijn vriendjes had. Ik snap wat je bedoeld. Maar ik hoop dat er toch meer hoop is voor mijn kinderen en de volgende generaties, hier zouden kinderen van 10 toch geen nachtmerries over mogen hebben. Ik doe in ieder geval wat in mijn macht ligt om te veranderen. Dat is het minste wat ik kan doen. Hartelijke groet, Sannie